Welkom

Mei is net begonnen. Deze week herdenken we de slachtoffers van de tweede wereldoorlog en vieren we de bevrijding. 

In 2016 waren wij met vakantie in Polen. Als je mijn laatst geplaatste krabbel leest, lees je wat we daar nog meer deden dan vakantie vieren. 

En goed om te merken dat mijn krabbels gelezen worden. Zo vragen sommigen van jullie hoe het is gegaan met Grootvaders klok. (Krabbel november). Wel, die twee weken, waarmee de krabbel eindigt, werden ruim twee maanden. In februari ging het weer mis. De wijzers kropen steeds langzamer vooruit. De slag klonk schor en we verbeelden ons zelfs dat de klok er vermoeid uitzag.

Zijn tijd was gekomen.

We wisten al dat de klok van harte welkom is bij onze plaatselijke juwelier. Toen Koos hem belde, konden we hem direct komen brengen. Nu steek je zo’n staartklok niet even onder je arm en vervoeren op de fiets is ook geen optie. Hoewel we vlak bij het winkelcentrum wonen, hebben we de klok met de auto vervoerd tot op de parkeerplaats bij het winkelcentrum.

Eerst haalden we alle losse onderdelen eraf. Die gingen in een tas. Vervolgens droegen wij de klok in liggende positie – als een draagbaar - naar de auto en legden hem op de achterbank. De tas met onderdelen op schoot en daar gingen we.

Het deed aan een uitvaart denken.

Leo pakte de klok behoedzaam van ons over en bracht hem naar een ruimte achter de winkel. We hebben hem nooit meer terug gezien. En dat is maar goed ook. Het is toch een klok met een verhaal, hé? Een mooi verhaal. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Groeten en tot de volgende keer,

Lammy