Welkom

Welkom bezoeker,

Een dagje Zuiderzeemuseum met drie schoolvriendinnen – we kennen elkaar zo’n vijfenveertig jaar - vormt de aanleiding voor de nieuwste column in “Mijn Krabbels.” 

Dit 75-jarige museum heb ik vaker bezocht. Als bezoeker, als deelnemer aan personeelsdagen en als oma met kleinkinderen in het  “Pietendorp.” (Een jaarlijkse traditie in twee weekenden voor 5 december).

Vriendinnen en ik genoten van de Zuiderzeese historie, van een heerlijke lunch en van elkaars gezelschap. Met onze telefoons maakten we enkele foto’s. Verder hadden we die niet nodig.

We zijn vrienden voor het leven.

De geschiedenis van de Zuiderzee bracht van tijd tot tijd ook onze eigen gezamenlijke herinneringen tot leven. Zoals die ene vrijdagavond, tijdens een stageperiode, waarop we gevieren van het westen des lands naar het oosten, naar onze families reisden.

Toevallig hadden we alle vier hetzelfde weekend vrij.

Hoe leuk dat was. Hoe we de conducteur om onze vingers wonden, hoe hij zijn controleklus afmaakte, snel naar onze coupé terugkeerde en vervolgens gezellig aanschoof.

Zo’n herinnering dus.

Dat bracht me tijdens de terugweg naar huis op een ervaring die ik in een column had beschreven voor het personeelsblad van de instelling waar ik werkte. Een verhaal over sociaal vaardig zijn.

Omdat veel jongeren in september aan een nieuwe fase in hun leven beginnen (studie, opleiding, uit huis, op kamers) lijkt het me aardig om de tijd van toen naast die van nu te zetten.

Hoe handig zijn onze smartphones, hoe irritant vaak ook.

Ik gun al die jonge mensen vriendschappen voor het leven met vrienden die, wanneer zij elkaar ontmoeten, hun telefoons niet nodig hebben, behalve voor het maken van foto’s.